Życie dookoła trumny.

Ten post jest dla mnie bardzo osobisty, nigdy nie sądziłam, że będę się z tego rozliczała. Jednak mam ku temu powodu - ilość osób piszących do mnie o śmierci jest... przerażająca. Śmierć pojawia się w różnych odsłonach - własnej, cudzej, zamierzonej lub przypadkowej.
Jak mawiają mądrzejsi ode mnie, wiedza jest empiryczna (empiryzm głosi poznanie przez doświadczenie), a ja się z tym poglądem zupełnie zgadzam. Zapytasz, skąd wiedza na temat życia w cieniu tragedii.

A teraz słońce świeci zimnym blaskiem i niebo poszarzało

Gwiazdy przyćmiły chmury i łzy, 

A wszystko, czego pragnę, odeszło...

A wszystko, czego pragnę, odeszło...

Minęły już prawie dwa lata od śmierci mojego przyjaciela. W czwartek rano, zmierzając na autobus, dowiedziałam się, że nie żyje. Początkowo wmawiałam sobie, że pewnie miał wypadek samochodowy, że choroba go pokonała a najlepiej, że była to pomyłka. Po dwóch godzinach dostałam od mamy smsa - On się powiesił. Nogi mi się ugięły, świat zawirował i zaczęłam krzyczeć na środku sali chemicznej - nie chciałam zostać tego dnia sama w domu, zbyt mocno się bałam samotności. Utraciłam jednego dnia starszego brata, kucharza i powiernika, nie zapominając o towarzyszu spacerów z Basią. Basia go uwielbiała, na jego widok przestawała płakać i czekała, aż ją weźmie na ręce albo posadzi sobie na barana. Niemal codziennie chodziliśmy razem na spacery wieczorem, gadaliśmy i przemierzaliśmy Zamość niczym dwóch odkrywców nowych lądów. 
Odkąd informacja o samobójstwie się potwierdziła szukałam kwiaciarni, gdzie mogliby mi wykonać szarfy na zamówienie, żadnego tandetnego ostatniego pożegnania tylko coś bardziej osobistego - od dziecka aż po grób ewentualnie zwykłe - przepraszam. 
Za co przepraszałam? Nie było mnie przy nim, kiedy coś się zaczęło na tyle chrzanić, aby się zabił, gdy mnie potrzebował - miesiąc nie dawał znaku życia a ja nie zadzwoniłam nawet, bo czekałam, aż przyjedzie.
Szarfy nie zdobyłam, pogrzeb odbył się w sobotę. Idealnie pamiętam kolor trumny i jego portret na niej, jego złamany nos i spojrzenie spod grzywki. Od tamtej pory nie weszłam do tego kościoła, w którym odbywała się ceremonia pogrzebowa. Jednak zawsze trafiam na jego grób, mam drogę wyrytą w pamięci niczym mapę.
Nie wrócił i już nie wróci. Nie pomogło moje płakanie przy krzyżu z jego imieniem. Nie pomogło krzyczenie przy marmurowym grobowcu, tak samo jak mówienie do krzyża, opowiadaniu o wszystkim, co się wydarzyło. Jedyne, co pomogło - sytuacja prozaiczna, a zarazem jedna z najdziwniejszych w moim życiu. Przed poprawianiem pierwszego semestru z matematyki i fizyki wybrałam się na cmentarz, żeby z nim pogadać, robiłam tak codziennie lub co kilka dni. Wieczorem, kiedy w zimie niebo jest tak pięknie różowe, powiedziałam ,,Trzymaj kciuki za fizykę, nie umiem jej - z matematyką sobie jakoś poradzę``. Rezultatem moje wypowiedzi była trójka z fizyki i niezaliczony semestr z matematyki.
Jednak dość tej retrospekcji, mam nadzieję, że teraz już pojmujecie, skąd wiem o rzeczach, które zaraz opiszę.

Więc czy po tym wszystkim

Będziemy kłamać i kolejnego dnia?

I poprzez to wszystko

Znajdziemy jakąś inną drogę

Prowadzącą przez chrząstki i płyny

A ty przyszłaś się gapić czy zmyć krew?

Jak sobie radzić z utratą bliskiej osoby i jak się to (potencjalnie) odbija na człowieku?
- Nie krępuj się - płacz. Lepiej jest się wypłakać, wykrzyczeć, wydrzeć niż dusić wszystko w sobie.
- Często, kiedy tylko potrzebujesz bywaj na cmentarzu i mów do tej osoby tak, jakby żyła. Pomaga w procesie stabilizacji emocjonalnej.
- Nauka. Mi od pamiętnego czwartku przez następnych pół roku niemal historia zajmowała czas na tyle, aby nie myśleć - notatki, teksty, kolejne książki. Zajmowałam swoją głowę na tyle, na ile mogłam. 
- Wyplatanie. Indianie bardzo często zalecają zaplatanie rzemyków, nici etc - razem ze splotem oddajesz światu swoje myśli a oczyszczasz własny umysł.
Jak się odbija:
- Od tamtej pory nawet nie ma mowy, abym spała przy wyłączonym świetle. Mała lampka zawsze się pali, inaczej miewam ataki paniki. Nawet przy Mateuszu, czego nie powinnam mieć bo nie jestem sama. Generalnie od śmierci ... mam problem z ciemnością - boje się tego, co mogę w niej spotkać.
- Krzyczę w nocy. Nie zawszę, jednak zdarza mi się to od tamtego czasu.
- ... Śni mi się po nocach. Często miewam sen, w którym okazuje się, że .... żyje i mieszka w bloku niedaleko pracy mojej mamy, gdzie chowa się przed jakimiś dziwnymi ludźmi. Później budzę się z płaczem i  kilka dni nie mogę dojść do równowagi emocjonalnej.
- Wszelakie nerwice, stany lękowe i depresje, jednak tutaj pozostaje mi wyłącznie skierować taką osobę do specjalisty nim będzie za późno.

CHCE SIĘ ZABIĆ!!
Najpierw pomyśl o swojej mamie. Przez dziewięć miesięcy nosiła Cię w sobie, wychowała i starała się, aby nigdy Ci niczego nie brakowało. Widziałam w życiu matki, które utraciły dziewiętnastoletnich czy dwudziestokilkuletnich synów. Jedną znam na tyle, aby Ci powiedzieć, że nie doszła do siebie, nawet w połowie przez długi czas. Nawet w jej twarzy wyryła się ta strata. Wiem, co mówię, znam ją od bardzo dawna.
Dziewczyna/ chłopak mnie nie chcę.
Nigdy ale to przenigdy potencjalny partner nie jest powodem do odebrania sobie życia. Pokazujemy tym samym słabość, a słabość nie jest dobrym doradcą. Tego kwiatu jest pół światu, jak mawiają niektórzy. W tym powiedzeniu jest dużo razy, nie ma ludzi, których nie zastąpimy. Dodatkowo nici naszego życia plączą się tak, abyśmy zawsze natrafili na odpowiednią osobę lub powołanie. Jednorazowa porażka jest tylko wyznacznikiem w drodze do celu - szczęścia. A nie osiągniemy go, zabijając się. Śmierć wyłącznie zrani naszych bliskich a dla każdego znajdzie się chociaż jedna osoba, która go opłaczę.

~~~~~~~~~~~~~0~~~~~~~~
Tyle.
Komentujcie, to dla Was piszę tego bloga i czekam na Wasze opinię i refleksje.